KONU 21: PSİKİYATRİK SORUNLAR

Diyaliz hastalarında normal hayat düzeni önemli ölçüde bozulmuştur. Diyaliz hastaları birçok fiziksel ve psikolojik strese maruz kalır. En büyük stres nedenlerinden birisi diyaliz işleminin kendisidir. Bunun dışında ilaç ve diyet tedavisi, bir makineye bağımlılık, cinsel fonksiyon bozukluğu, iş kaybı, sık hastalanma ve sağlık personeli stres kaynağı olabilir. Bir hastanın hastalığına reaksiyonu onun premorbid kişiliği, aile ve arkadaş desteği ve altta yatan hastalığın seyrine bağlıdır. Bu hastalarda sık karşılaşılan psikiyatrik sorunlar depresyon, anksiyete, tedaviye uyumsuzluk, uyku bozuklukları, cinsel fonksiyon bozukluğu, intihar girişimi, psikoz ve rehabilitasyondaki zorluklardır.

DEPRESYON

Diyaliz hastalarında en sık karşılaşılan psikolojik problemdir. Hemodiyaliz hastalarında depresyonun mortalite ile ilişkili olduğu gösterilmiştir. Belirtileri sürekli depressif mizaç, benlik-değeri düşüklüğü ve ümitsizlik hisleridir. Fizik şikayetler de seyrek değildir. Bunlar uyku bozukluğu, iştah ve kilo değişikliği, ağız kuruluğu, kabızlık ve cinsel istek ve performansta azalmadır. Yaklaşık her 500 diyaliz hastasından biri intihar eder. Başarısız intihar girişimleri daha sık olup bu risk daima akılda tutulmalıdır. Çok sayıda diyaliz hastasının ölümü intihar eğilimi ile ilgili olarak tedaviye uyumsuzluğa bağlıdır. Depresyon ayırıcı tanısında yetersiz diyaliz, hiperkalsemi, hiponatremi, hipotirioidi gibi organik düşünülmelidir.

TEDAVİYE UYUMSUZ DAVRANIŞ

Bütün kronik hastalarda olduğu gibi diyaliz hastalarında da öfke sık görülür ve hastanın ailesine veya diyaliz personeline yönelik olabilir. İki hemodiyaliz seansı arasında fazla sıvı alımı sonucu kilo artışı en sık izlenen tedaviye uyum bozukluğudur. Aileden yeterli destek gören hastalarda tedaviye uyumsuz davranış daha azdır. Hastanın öfkeli olduğu durumda hastayı kışkırtmamak, onu anlamaya çalışmak doğru olur. Öfkenin nedeni çoğu kez hasta tarafından da bilinmez ve ev veya iş hayatı ile bağlantısının araştırılmasına ihtiyaç gösterir. Hastanın diğer hastalara veya diyaliz personeline zarar verebilecek davranışları karşısında psikiyatrik konsultasyon istenmelidir.

CİNSEL FONKSİYON BOZUKLUĞU

Her iki cinsiyetten diyaliz hastalarının da cinsel sorunları vardır. Erkeklerde empotans % 70 oranına ulaşabilir. Kadınlar da buna yakın oranda orgazm inhibisyonu tanımlamaktadırlar. Cinsel ilişki sıklığı azalmıştır. Ayrıca vaginal kuruluğa bağlı ağrılı cinsel temas (dyspareunia) vardır. Cinsel fonksiyon bozukluğunda psikolojik faktörlerin önemli rol oynadığı kabul edilir. Erkeklerde depresyon, iş kaybına bağlı olarak aile içindeki rolünün tersine dönmesi, idrar yapma fonksiyonunun kesilmesi cinsel fonksiyon bozukluğuna katkıda bulunabilir. Bununla beraber empotans genellikle organik nedenlere bağlıdır. Bu organik nedenler üremi ile birlikte olan hormonal değişiklikler, diyabet, vasküler bozukluk veya antihipertansif ilaçların kullanımı gibi faktörlerdir.

REHABİLİTASYON SORUNLARI

Hastaların yaklaşık 2/3'ü böbrek yetmezliği ortaya çıkmadan önceki işine dönemezler. Bu hastaların işlerine dönebilmeleri büyük oranda sosyoekonomik koşullarla bağlantılıdır. Diyaliz hastası bir üniversite profesörünün veya bir işadamının işine dönmesi kalifiye işçiye göre daha kolaydır. Genellikle kadınların, özellikle ev işine dönecek evli kadınların erkeklere göre şansları daha fazladır. Maskülinite hissi doğrudan iş performansı ile bağlantılı olduğu için erkeklerde iş kaybının büyük psikolojik etkisi vardır. Şahsın önceki işinden olan memnuniyeti de önemlidir. İşlerinden zaten hiç hoşlanmamış olan şahıslar diyalizin başlamasından sonra kısa zamanda iş aktivitelerini bırakma eğilimi göstermektedirler. Ülkemizde diyaliz hastalarının rehabilitasyon sorunları hakkında yapılmış çalışma sayısı sınırlıdır.

Evre 3: Tam gün çalışabilen ve normal fizik aktivite gösteren hastalar Evre 2: Yarım gün çalışabilen veya hafif ev işi şeklinde kısmi ve kısıtlı aktivite gösterebilen hastalar Evre 1: Ancak kendi ihtiyacını karşılayabilen (sedanter) Evre 0: Yardıma muhtaç

Sürekli ayaktan periton diyalizi hastalarında aktivite durumu ve yarım-tam gün çalışabilme oranı hemodiyaliz hastalarından daha iyidir. Bu durum tedavi şeklinin sonucu mudur veya aktivite durumu daha iyi olan hastalar sürekli ayaktan periton diyalizini mi seçmektedir sorularını gündeme getirmektedir. Bu sorular ayrı tartışma konusudur.

Eritropoietin kullanımı ve aneminin daha etkin tedavisi bu hastaların rehabilitasyonuna katkıda bulunur. Rehabilitasyonun önemli bir yönünün de egzersiz olduğu unutulmamalı ve egzersiz programı düzenlenmelidir.

UYKU BOZUKLUKLARI

Diyaliz hastalarında uyku bozuklukları oldukça sıktır. Uyku bozuklukları zihinsel aktivitelerde azalmaya yol açabilir. En sık rastlanan uyku bozukluğu psikososyal strese bağlı hafif, geçici uyku bozukluklarıdır. Anksiyete ve depresyona bağlı uykusuzluk da izlenebilir. Bazı ilaçlar (bazı antihipertansifler, steroidler, tiroksin, simetidin....) de uykusuzluğa neden olabilir.

TEDAVİ

TEDAVİYE UYUMUN SAĞLANMASI

Tedaviye uyumun sağlanması için hekime büyük sorumluluklar düşmektedir. Bu konuda hekimler aşağıdaki prensiplere dikkat ederlerse daha başarılı olurlar:

1.Hekim, hastanın ailesi ve hemodiyaliz personeli ile arasındaki çatışmalardan haberdar olmalıdır. Hastalar ailesi ve personel ile olan sorunlarını bazen tedavilerini aksatarak yansıtabilirler.

2.Hastanın tedavisini anladığından emin olmak gerekir. Diyaliz hastası çok sayıda ilaç kullanır, beslenme düzenini değiştirir; bu tedavileri ve tedavisinde yapılan değişiklikleri anlaması ve uyum sağlaması zor olabilir. Hasta eğitimi için toplantı, konferanslar yararlı olabilir.

3.Tedaviye uyumsuz hastanın morali bozulmamalıdır; hastalar yanlış da olsa istedikleri tedaviyi seçmek hakkına sahiptir. Bu konuda yapılacak baskılar ters tepebilir.

4.Tedavi ne kadar basitleştirilirse uyum şansı o kadar artar, gereksiz tanı yöntemi, ilaç ve tedavilerden kaçınılmalıdır.

5.Tedavide uyumsuzluğun nedeni depresyon veya başka bir psikiyatrik sorunolabilir.

ÖNLEME VE PSİKOTERAPİ

Birçok psikolojik problemi gelişmeden önlemek mümkündür. Hastanın kişiliğine, hayat tarzına en uygun diyaliz şeklinin seçilmesi bu açıdan önemlidir.

Hastalara cinsel fonksiyon bozukluğu hakkında önceden bilgi verilmelidir. Psikoterapi yöntemlerinin birçok çeşidi bu popülasyon için yararlıdır. Bazı yöntemler psikiyatrist olmayan kişilerce de uygulanabildiği halde bazılarının psikiyatristler tarafından gerçekleştirilmesi gereklidir. Destekleyici anlamda bireysel psikoterapi spesifik semptomları gidermede faydalıdır. Ancak diyaliz hastaları genellikle inkar mekanizması şeklinde ego defansı geliştirdikleri için bireysel psikoterapiye dirençli olma eğilimindedir. Psikolojik problemlerin çözümlenmesi kadar eğitime de yönelik olan grup psikoterapisi de faydalı olabilir. Seksüel davranış terapisi cinselliğe yöneltme ve cesaretlendirmeyi içine alır. Amaç cinsellikten kaçınmanın ortadan kaldırılmasıdır. Aşırı zorlamadan düzenli yapılacak egzersizin böbrek yetmezliği olan hastanın depresyon ve anksiyetesini azalttığı gösterilmiştir.

İLAÇ TEDAVİSİ

Hastalara verilebilecek anksiyolitik, antidepresan, majör trankilizan ve lityum karbonat uygun dozda verilmelidir. Genel olarak Lityum dışındaki psikotropik ilaçların çoğu karaciğerde metabolize edilir. Diyaliz hastalarında psikotrop ilaçların maksimum dozunun üremik olmayan hastalardaki dozunun 2/3'ünden fazla olmaması önerilir. Anksiyete durumları ve tekrarlayıcı panik ataklar başlangıçta psikoterapi ve desensitizasyon ile tedavi edilebilirse de, gerektiğinde Lorazepam (Ativan), Alprazolam (Xanax) gibi kısa etkili benzodiazepin türevleri verilebilir. Chlordiazepoxide (Librium), Diazepam (Diazem) gibi aktif metabolitleri olan benzodiazepin türevleri letarjiye yol açabileceklerinden dolayı bunların uzun süreli kullanımından kaçınılmalıdır.

Depressif semptomların tedavisinde antikolinerjik etkisi olmayan veya minimal olan Fluoxetine, Sertraline, Paroxetine, Nefazodone ve Venlafaxine minimal doz uyarlaması ile kullanılabilir. Kardiyak iletim bozukluğu olan hastalarda zayıf kolinerjik etkisi nedeniyle Fluoxetine tercih edilebilir. Lityum endike olduğu zaman dikkatle ve serum seviyeleri yakın takip edilerek verilebilir. İki diyaliz arasında dozun tekrarlanmasına lüzum yoktur, çünkü bu dönemde Lityum minimum miktarda atılacaktır. Organik sebepler dışında akut olarak psikotik davranış gösteren hastalarda haloperidol gibi ilaçlar olağan dozda kullanılabilir.

UYKU BOZUKLUKLARININ TEDAVİSİ

Uykusuzluğun tedavisinde clonazepam, lorazepam, nitrazepam, oxazepam, temazepam gibi benzodiazepin türevleri kullanılabilir. Uykusuzluğun giderilmesinde alışkanlıkların değiştirilmesi de yardımcı olabilir:

1.Uyku ve uyanma zamanları düzenli olmalıdır. 2.Yatakta yeteri kadar zaman harcanmalıdır, bu zaman kısa veya uzun olmamalıdır. 3.Gün içinde kısa uykulardan kaçınılmalıdır. 4.Beslenme saatleri düzenli olmalıdır, hasta aç yatmaktansa hafif bir şeyler yiyerek uyumalıdır. 5.Gün içinde egzersiz arttırılmalı ancak uyku zamanı uyarıcı egzersizden kaçınılmalıdır. 6.Akşamları ev içi veya dışında sosyal aktiviteler teşvik edilmeli ancak uyku saatinden önce gerilim yaratabilecek diyaloglardan kaçınılmalıdır. 7.Ilık bir banyo veya ılık bir süt uykuya dalmayı kolaylaştırabilir. 8.Uyku saatinden önce kafein, nikotin ve alkol alımından kaçınılmalıdır. 9.Yatak odasınının konforu arttırılabilir.

RENAL TRANSPLANTASYON

Renal transplantasyon yaşam kalitesini arttırarak psikiyatrik sorunların iyileşmesine önemli ölçüde katkıda bulunur ancak başarısız renal transplantasyon sorunları ağırlaştırabilir.

Sonuç olarak, yapılan çalışmalar diyaliz tedavisine başlanılan ilk yılda herhangi bir nedenle psikiyatrik desteğe % 70 oranında ihtiyaç duyulduğunu, zaman ilerledikçe muhtemelen bir çeşit adaptasyon sağlandığı için bu oranın % 30'lara düştüğünü göstermektedir. Bu bilgiye dayanarak diyaliz programına alınacak hastaların öncelikle psikiyatrik değerlendirmeye alınması ve eğer gerekiyorsa psikiyatrik tedavi programlarının da başlatılması hem hastaların psikososyal adaptasyonlarını kolaylaştıracak hem de tedavinin başarısını ve hastanın yaşam kalitesini arttıracaktır.

KAYNAKLAR 1.Kimmel PL, Levy NB. Psychology and rehabilitation. Handbook of Dialysis. Daugirdas JT, Blake PG, Ing TS (eds). Lippincott Williams & Wilkins, Philadelphia, 2001: 413-419. 2.Levy NB. Psychiatric considerations. Textbook of Nephrology. Massry SG, Glassock RJ (eds). Williams and Wilkins, Baltimore, 1996: 1325-1328. 3.Baştürk M, Utaş C, Eşel E, Karaaslan F. Hemodiyaliz hastalarında mental bozukluklar. Erciyes Tıp Dergisi 1993; 15: 227-231. 4.Kimmel PL. Depression as a mortality risk factor in hemodialysis patients. Int J Artif Organs 1992; 15: 697-699. 5.Sofuoğlu S, Hasanoğlu E, Yücesoy M, Baştürk M. Düzenli hemodiyaliz hastalarında psikiyatrik bozukluklar. Erciyes Tıp Dergisi 1989; 11: 49-55. 6.Levy NB. Psychology and rehabilitation. Handbook of Dialysis. Daugirdas JT, Ing TS(eds). Little, Brown and Company, Boston 1994: 369-373. 7.Türk Nefroloji Derneği, Registry 1997. 8.Yu BH, Dimsdale JE. Psychiatric and psychosocial complications in chronic dialysis. Complications of dialysis. Lameire N, Mehta RL (eds). Marcel Dekker, Inc., New York, 2000: 591-603.